Artificiële vriendschappen

Artificiële vriendschappen. 

Ik vind dat echt een ziekte van onze huidige samenleving. 

Waar vroeger alles veel gemoedelijker verliep en je zonder veel moeite je kring beperkt kon houden heb je daar nu nog maar weinig vat op en hoewel het ook al een probleem voor me was toen ik nog een moeder aan de schoolpoort was verloor ik pas echt alle controle over mezelf toen ik aan huisonderwijs begon.

Ik had zo een grote angst dat de meisjes plots geen enkele vriend meer zouden hebben dat ik op uber-moeder-regelmodus overschakelde.

Ik regelde hobby's en ik zocht contact met heel veel andere huisonderwijzers. 

Ik ging op play dates, nodigde mensen bij ons thuis uit en ging ook bij hen langs.

Mensen van wie ik vaak meteen wist dat dat niet het soort contact was dat ik in een natuurlijke setting zou aantrekken maar sociale media verkleinde de wereld zodanig dat ik geen grenzen meer aanvoelde.

Ik ging elk contact vol enthousiasme en uit verplichtingsgevoel naar de meisjes aan en dat bleek op lange termijn niet te werken.

Ik besefte dat ik gewoon op een ietwat andere manier dan de school ging zorgen voor een onnatuurlijk aantal contacten voor de meisjes.

Mensen horen niet elke dag met een hoop samen te zitten en ik moest dat loslaten, er op vertrouwen dat de meisjes zelf de contacten aan zouden gaan waar zij behoefte aan hebben.

Eens losgelaten besefte ik hoe wij elk afzonderlijk eigenlijk zijn.

Ik ben echt gaan kijken hoe wij elk afzonderlijk zijn en wat onze noden zijn in vriendschappen en sociale contacten.

Ik ging het verschil bekijken tussen vrienden en kennissen en besefte dat ik daar geen onderscheid in maakte wat eigenlijk super fout is!

Want als je daar geen onderscheid maakt hou je jezelf niet meer veilig, zeker als je iemand bent zoals ik die geen filter kent.

Toen ik huisonderwijs begon te geven dacht ik enkel en alleen aan hoe ik de schoolse vakken moest overbrengen en was ik ervan overtuigd dat dat de uitdaging zou zijn.

Nu weet ik dat het dat helemaal niet is, die vakken zijn niet de uitdaging.

Het moeilijkste is dat je kinderen de héle dag bij je zijn, elke dag.

Dat ze bij alles zien hoe jij omgaat met dingen, hoe jij jezelf herpakt als je valt, hoe jij omgaat met voorgehouden spiegels.

Lead by example dus!

Lang heb ik gedacht dat ik een filter moest ontwikkelen en nu besef ik dat het tegendeel waar is, ik moet geen filter hebben maar mij omringen met mensen waarbij ik geen filter nodig heb.

En ik moet die contacten aangaan zonder onzekerheid.

Onzekerheid is mijn meester die beslist wanneer ik innerlijk bevries terwijl mijn mond alles uitstoot wat ik eigenlijk niet delen wil.

Mijn geheimen, afgesloten hoofdstukken en grootste twijfels vinden hun weg naar buiten, ook bij mensen die daar eigenlijk geen boodschap aan hebben of bij wie dat niet veilig is.

Mijn innerlijke stem bonst tegen de wanden wanneer mijn hoofd alles lost wat goed bewaard moest blijven.

Misschien is dit ook wel weer een loslaten van wat vast "moest" blijven, een doofpot die zijn zware deksel verliest, geheimen die verdampen.

Een rotte stank achterlatend zoeken ze hun weg doorheen mijn leven.

Beroeren ze de gedachten van mensen die ik helemaal niet wil beroeren.

Een introvert die eeuwig carnaval lijkt te vieren, vermomd als extravert.

Dus ik ging aan de slag!

Op zoek naar échte verdieping, een schifting maken tussen vriend en kennis.

En dan besef je dat je misschien toch wel nood hebt aan meer vriendschappen en dat je als volwassene niet meer zomaar op iemand af kan stappen en vragen of die persoon met jou dingen wil gaan doen.

Of kan dat wel?

Ja dat kan!

Ik heb nooit een grote vriendengroep gehad en ik weet van mezelf dat contact houden met een groot aantal mensen niet mijn sterke kant is. 

Maar er konden zeker nog vriendinnen bij!

Het zoeken van vriendinnen in een wereld vol drukte is de meest subtiele paringsdans die er is, je mag niet te gretig zijn, niet te smachtend maar ook niet te afwachtend.

Je mag zeggen dat je iemand heel leuk vind, dat je graag nummers wil uitwisselen.

Zo stond ik een tijd geleden in de kringwinkel toen ik een camperbusje de parking op zag rijden.

Een prachtige madam achter het stuur met naast haar een knulletje, en nog wel tijdens een schooldag!

Toen ze binnenkwam lachte ze even naar mij en ik had even nodig om mijn drempeltje te verlagen maar stapte toch op haar af.

Ja ze woonde ook in de camper en ja ze gaf ook huisonderwijs!

Ik vroeg haar telefoonnummer en vandaag delen we zoveel meer dan alleen dat nummer...

En op die manier wist ik plots weer hoe dat ging zo in die echte wereld, loskomen van die virtuele realiteit...

En ook de meisjes gaan zo de wereld in.

Kwetsbaar, open, eerlijk en vol vertrouwen!