Blog 8: Vloed.

Bloggen over je leven is iets raars bij momenten.

Ik startte er ooit mee omdat ik iets wou delen, in mijn geval was dat de keuze voor huisonderwijs.

Ik maakte een nieuwe Facebookpagina aan en begon met schrijven over het hoe wat en waarom van onze keuze.

Naarmate ik deelde werden de verhalen diepgaander, de onderwerpen uiteenlopender en het aantal volgers groeide gestaag.

Waar ik eerst enkel deelde over puur huisonderwijs gerelateerde onderwerpen werd ook dat anders doorheen de jaren.

Niet vreemd want als je kiest voor huisonderwijs dan heeft dat zo een grote impact op je leven dat dat niet een stukje is van je gezin maar het verandert de hele dynamiek.

Je gaat automatisch steeds meer knopjes omdraaien en aangezien alle schakeltjes in je gezin aan elkaar verbonden zijn is het vanzelfsprekend dat als je blogt ook alle thema’s aan bod komen.

Ik ben door de jaren heen weleens gebotst tegen dat delen.

Wanneer je bijvoorbeeld negatieve opmerkingen of berichten krijgt van iemand komt er plots het besef dat je deelt met de wereld, dat je dingen online plaatst die mensen bereiken die je misschien niet wilt bereiken.

Dat er soms mensen een stukje van jou te zien krijgen dat je misschien niet wou laten zien.

Toch keer ik telkens terug naar mijn platformen, niet omdat ik geloof dat wat ik deel wereld veranderend is, maar omdat ik wel geloof dat in deze online maatschappij echte verhalen te zien krijgen super belangrijk is.

De laatste tijd had ik het moeilijk met delen.

Al is dat niet juist gezegd, ik had het niet moeilijk met delen maar wist niet of ik nog wou delen omdat de thema’s die nu door mijn hoofd, lijf en leven razen zo intens zijn dat ik me voor vele redenen afvraag of delen noodzakelijk is en of er wel iemand boodschap aan heeft.

Het afgelopen anderhalf jaar was GEK.

Het was RAUW.

Maar alles wat gebeurde had zodanig een effect op het huisonderwijs, as usual, dat delen ergens wel een noodzaak is.

Want het is nu eenmaal niet allemaal rozengeur en maneschijn, ook hier niet.

In het afgelopen anderhalf jaar reisde ik, brak ik met het grootste deel van mijn familie, leerde ik een nieuwe zus kennen, liet ik voor het eerst het misbruik toe in mijn hoofd dat begon op mijn 13, confronteerde ik de dader, werd ik verliefd, ging ik weg bij mijn man, liet ik een van mijn honden inslapen, leefde ik als nomade, liet de verliefdheid met een zwaar hart achter mij, stopte mijn nomadenbestaan, trok ik in een huis, leerde Noortje haar biologische vader kennen, verhuisde ik naar een mij compleet onbekende streek, begon ik een nieuw bedrijfje en leerde ik een nieuw lief kennen.

Het was met het lief dat ik afgelopen week een gesprek had over mijn delen, dat niet delen niet werkt waarop hij repliceerde:

"Maar dan hoef je toch niet alles te delen."

Die woorden bleven in mijn hoofd malen, want hoewel ik inderdaad geen enkele verplichting heb en er zeker dingen “van mij” mogen blijven is niet delen wat er gebeurt ook niet hoe ik ben.

Ik geloof in de nood aan echte verhalen online, ik geloof in de nood aan echte mensen.

Want het is het gebrek aan echte oprechte mensen dat me heel vaak in situaties heeft gebracht die me enkel pijn hebben gebracht.

Vandaag zit ik dus in een huis, niet helemaal zeker of blijven kan.

Probeer ik mijn best te doen om scheiden zo goed mogelijk te laten verlopen.

Voel ik hoe al mijn energie in huisonderwijs weer terugkomt in vloed, waar het heel lang enkel eb was.

Zie ik dat de meisjes hun weg niet meer enkel zoeken maar ook een beetje vinden doorheen dit alles.

Lik ik wonden.

Kijk ik verbaasd naar mijn talrijke vriendschappen.

Fiets ik want een auto heb ik nu niet.

Probeer ik een nieuw bedrijfje vorm te geven gevoed door passie die ik lang kwijt was.

Geniet ik van de vruchten van het jaarprogramma dat ik doorheen dit waanzinnige jaar toch geschreven kreeg.

Ben ik zonder schuldgevoel verliefd op mijn lief.

Verwerk ik met alle nodige emoties wat ik al heel lang moest verwerken en bovenal ben ik trots.

Trots op de stappen die ik zette, op de vrouw die ik toon aan mijn kinderen, op de keuzes die ik maakte want meer dan wiskunde, Frans en taal is dat voor mij thuisonderwijs.

Want zwijgen dat doe ik niet meer (behalve dan wanneer Nuria dat wil😉)

Tonen hoe het leven er uit kan zien, tonen dat je gerust mag struikelen, heel hard zelfs, zo hard dat rechtstaan onmogelijk lijkt.

Je tijdens dat vallen zoveel pijn doen dat je zonder hulp niet meer recht zou geraken en dat je dan met al die uitgestoken handen om je heen vol dankbaarheid jezelf mag zien, misschien wel voor het eerst.

Lynn