Blog 5: Scheiden.

Soms is een huisonderwijsjaar magisch, gevuld met educatieve uitstapjes, creatieve lesideeën en goesting elke dag.

Soms is een huisonderwijs jaar een uitdaging elke ochtend.

Zoeken naar iets wat past bij je energielevel.

En dan kan het voelen alsof je continue een zak schuldgevoel met je mee moet slepen die tonnen lijkt te wegen, al is dat laatste misschien wel gewoon eigen aan ouderschap.

En schuldgevoel was dit jaar in overvloed aanwezig.

Als de getijden wisselde het af, soms afwezig op de achtergrond en soms kwam de stroming alles overspoelen als een verstikkende tsunami.

Het is tijd om dingen te benoemen. 

Niet enkel voor mezelf maar voor de kinderen, voor elkaar.

Tijd om dingen te benoemen zodat er, eens ze benoemd zijn ook duidelijkheid kan komen in lichaam en geest voor iedereen.

Wij gaan scheiden.

Wat een zware woorden, wat een woorden beladen vol verdriet.

Een nieuw begin vol zelfreflectie.

Waar ik vroeger een nieuw begin niet schuwde, sprong alvorens te kijken wat mijn landingsmogelijkheden waren is dat vandaag helemaal anders.

Omzichtig en vermijdend blijk ik uit te blinken in struisvogelpolitiek. 

Loop ik bepaalde stukken voorbij, klasseer ze onder het label "te moeilijk" of "te confronterend" en ga verder met de blik op MIJ.

Wanneer er dan iemand je wijst op de fouten die je maakt wanneer je enkel kijkt naar je eigen stukken komen er ook oude pijnen de kop op steken die je een spiegel voorhouden in wat ikzelf fout heb gedaan in deze relatie.

De relatie die op veel vlakken onvermijdelijk de meest bepalende zal geweest zijn in mijn leven.

Ooit dacht ik dat een kind krijgen pure liefde was.

Ik ging in naïviteit volledig voorbij aan goede raad en welbedoelde adviezen met mijn eigen ideeën en principes als een wimpel rond mij heen zwaaiend.

Ik dacht dat het the holy grail van liefde zou zijn.

Maar wat was ik onwetend.

Een kind krijgen met iemand is rauw, het is een van de dingen in het leven waarin je niet van je principes wil afwijken.

Ik heb in het leven heel veel alleen moeten doen en ik heb een vechtersmentaliteit ontwikkeld die me vandaag op vele vlakken egoïstisch maakt, al voelt het voor mij nog steeds als angst.

Die mentaliteit maakt dat mijn IK met hand en tand verdedigd wordt ook als dat niet nodig is.

En ook al heeft die mentaliteit al vaak mentaal en fysiek mijn leven gered toch besef ik vandaag dat ik ze moet durven laten varen als ik wil dat ik persoonlijke groei kan doormaken, als ik de beste mama wil zijn die ik kan zijn.

Scheiden is de grootste klus die ik ooit heb moeten klaren.

Dingen juist, correct en in schoonheid regelen met het mentale goed van anderen om mij heen op de eerste plaats maar ondertussen ook mijn eigen ik niet helemaal negeren zal een uitdaging zijn.

Ik ben bang, gelukkig, boos, blij, verdrietig, zeker en onzeker.

Een wervelwind aan emoties.

Een gevoel van zeker weten dat het goed komt en dat het de juiste beslissing is daalt over mij heen als een Sahara stofwolk die zich vastbijt in de carrosserie van mijn zijn.

Een alternatief bestaan heeft ons al zoveel moois gegeven en bekijken hoe wij ook dit nieuwe hoofdstuk op alternatieve wijze kunnen uitschrijven is onzeker.

Een blauwdruk die nergens te vinden is.

Huisonderwijs is voor ons een keuze die wij niet als flexibel bekijken, een nieuwe manier van reilen en zeilen niettemin onvermijdelijk.

Het is voor mij de meest natuurlijke keuze die ik ooit kon maken, onze kinderen zelf bijbrengen wat nodig is.

We zijn niet de eerste mensen die dit meemaken, dit loslaten, dit missen, die eerste dagen en weken zonder de meisjes. 

Maar wat kan je je eenzaam voelen doorheen het proces en wat voelt dat onnatuurlijk!

De Lynn die ik vandaag in de spiegel benieuwd en onderzoekend verken is een bevreemende mengeling van een Lynn die ik nog nooit gezien heb en een Lynn die ik al heel lang niet meer heb zien verschijnen.

Ik voel me sterk, veerkrachtig, ambitieus en zenuwachtig gelukkig. 

Bij tijd paniek weg ademend voel ik een drang naar een nieuw huisonderwijs jaar.

Een nieuwe start op alle vlakken, naar weer ruimte krijgen in mijn hoofd voor voluit te gaan in kinderen, leven en werken.

Mijn verhaal delen is niet altijd een evidente keuze, wat gooi je online te grabbel van jezelf en heeft het überhaupt een meerwaarde om dat te doen?

Maar ik voel me gesterkt als ik schrijf. 

Ik voel me gesteund als ik delen kan.

Ik voel me vrij als het uit mijn pen is.

Want eens uit mijn pen is een stuk gepieker uit mijn hoofd.

Voor altijd verbonden maar dan apart.

Vervuld van liefde maar op een andere manier.

Dankbaar voor wat was maar reikhalzend naar wat komt.

Als een nomade doorheen mijn leven banjeren op zoek naar die nieuwe horizon.

Lynn