Blog 6: Moederen.

Het gevoel van een nieuw begin brengt zoveel prikkels met zich mee.

Alsof het een octopus is met tentakels van verschillende oorsprong die me vastgrijpen en meevoeren op een stroom waarin ik lessen krijg van de tentakels van het leven.

Meestal gaat het goed, meer nog, meestal gaat het héél goed maar dan soms struikel ik.

Dan ontdek ik een nieuwe tentakel die me laat verstommen.

Leer ik nieuwe insteken kennen of wordt er plots iets duidelijk wat ik niet had verwacht en dan blijkt daarvan terug rechtkrabbelen niet met een vrolijk sprongetje gedaan.

Dan voel ik me alsof ik na 10 nachten in een tent moet rechtzetten. 

De meisjes missen gaat met ups en downs wat al positief is ansich want ik had de ups niet verwacht.

Toegeven dat het ook genieten kan zijn, zo met regelmaat tijd voor jezelf, tijd om de dingen te doen die je niet doet met kinderen maar ook om te lezen of in bad te gaan op de middag maar dan komen er momenten waarop het me vloert.

Waarop ik huilend wandel en besef dat vanaf nu de helft van hun jeugd niet door mij beleefd zal worden...

En als dat me gebeurd dan ga ik moederen.

Moederen zonder mijn kiekskes om me heen en dat doe je dan bijvoorbeeld door pasta te maken, extreme hoeveelheden pasta...

Het komt goed, dat weet ik wel.

We doen ons best, ons stinkende best om de communiceren.

Om het huisonderwijs samen te doen, om samen het thema verder te zetten waar de andere stopte.

En ik?

Ik nestel ondertussen in een huis, tegen al mijn dromen en verwachtingen in kwam er plots een huis op ons pad.

Een meisjes huis, ons aangeboden uit liefde.

Een plek die nu al voelt als liefde.

En schrijvend in mijn jungle tuin herhaal ik als een mantra tegen mezelf:

"Ook dit is avontuur"

Liefs Lynn